550 Gezegenli Kara Delik Güneş Sistemi
Bilim insanları Christopher Nolan’ın Interstellar filminden esinlenerek 500 gezegenli kara delik güneş sistemi tasarladı. Insterstellar filminde astronotlar, süper kütleli kara delik Gargantua çevresinde dönen Dünya benzeri yaşanabilir bir gezegen keşfediyordu. Astrofizikçiler de 1 milyon Güneş kütleli kara delik çevresinde dönen 9 adet Güneş benzeri yıldız ve 550 farklı yaşanabilir gezegen tasarladılar.
Kara delikte yaşanır mı?
Yerçekiminin sonsuza yaklaştığı ve içinden ışığın bile kaçamadığı bir kara delikte yaşayamazsınız. Ancak, kara deliğin çevresindeki şanslı gezegenlerde yaşayabilirsiniz.
Nedir bu şanslı gezegenler derseniz; kara delik çevresinde nasıl yaşayabileceğimizi Interstellar’da anlattım ve bir kara delikten nasıl enerji üretebileceğimizi de kara delik bombasında açıkladım. Oysa bugün daha ileri gidecek ve ancak en gelişmiş uygarlıkların inşa edebileceği yapay kara delik güneş sistemlerini göreceğiz; ama önce evrenin en büyük inşaat projesi olan Dyson Küresi’ne bakalım.
Dyson Küresi nedir?
Güneşi kafese kapatan 200 milyon km çapındaki Dyson Küresi, dünyanın en büyük seçim vaadi ve evrenin de en büyük inşaat projesidir. Öyle ki bunu ancak Tip II gelişmiş uygarlıklar yapabilir. Güneşi saran bir Dyson küresi, gelişmiş uygarlıkların güneş enerjisinin tamamını kullanmasını sağlıyor.
İlgili yazı: Düz Dünya Teorisini Çürüten 12 Kanıt
600 milyon Dünya büyüklüğünde
Bu dev yapıyı önümüzdeki 300 yılda nasıl inşa edebileceğimizi 5 Adımda Dyson Küresi Yapımı ve Lazer Işınlı Güneş Enerjisi Uydusu yazılarında okuyabilirsiniz. Yine de tipik Dyson Küresi yüzölçümünün 600 milyon Dünya’ya eşit olduğunu belirtelim. Bu demektir ki kürenin içini dev karalar ve okyanuslarla kaplayarak Dünya nüfusunun 600 milyon katını besleyebiliriz.
Dünya nüfusu derken de bugünkü 7,6 milyarlık popülasyonla sınırlı değiliz. Küresel ısınmaya karşı sera kentlerde anlattığım üzere, sadece 2040’lara kadar geliştireceğimiz basit teknolojilerle, Dünya’da 1 trilyon insanı bolluk içinde yaşatabiliriz. Yeter ki bunun için enerji yönetimi ve gelir dağılımını iyileştiren adil bir düzen kuralım.
En büyük inşaat projesi
Öyleyse 550 gezegenli kara delik güneş sistemine ne gerek var? Bu proje Dyson Küresi’nin yanında çok küçük kalmıyor mu? Dünya’da 1 trilyon insanın bolluk içinde yaşaması mümkünse Dyson Küresi’nde (yani galaksideki 400 milyar yıldızın sadece birinin çevresinde, Güneş’in çevresinde inşa edilen bir Dyson Küresi’nde) tam 600 milyon trilyon insan yaşayabilir! Öyleyse neden inşa etmiyoruz?
İlgili yazı: Kodlama İçin En Gerekli 16 Programlama Dili
Bu çok pahalı bir inşaat
Öyle ki 1000 Yavuz Sultan Selim köprüsü yanında cüce kalıyor ve bunun için Merkür ile Venüs gezegenlerini parçalayıp ham madde olarak kullanmamız gerekiyor. Bir gezegeni parçalamak için de çok gelişmiş bir teknoloji tasarlamak zorundayız.
Kısacası Dyson Küresi inşa edecek teknolojiye sahip olan Tip II uygarlıklar, bunun yerine gezegenleri ve hatta yıldızları yerinden oynatarak 1 milyon Güneş kütleli bir kara deliğin yörüngesine sokabilir. Böylece kendi yapay kara delik güneş sistemini inşa edebilir! Üstelik bunun çapı Dyson Küresi’nden 100 kat büyük olur!
İlgili yazı: Gerçek Adem: İlk insan ne zaman yaşadı?
550 gezegenli güneş sistemi
Bir milyon Güneş kütlesine sahip dev bir kara delik sizi şaşırtmasın: Samanyolu’nun merkezindeki süper kütleli kara delik Sagittarius A*, 4,4 milyon güneş kütlesinde ve evrende 20 milyar güneş kütlesinde olan süper kütleli kara delikler de var.
Üstelik süper gelişmiş Tip II uygarlıklar, bu tür bir kara deliğin yörüngesine 9 adet Güneş benzeri yıldız yerleştirebilirler. 1 milyon Güneş kütleli bir kara delik söz konusu ise bu yıldızların olay ufkuna 75 milyon km uzakta dönmesi yeterli ve güvenli olur.
Dolayısıyla bu güneşlerin çevresinde 550 Dünya benzeri gezegen dönebilir. Aslında kara delik çevresinde dönen dokuz yıldızın etrafında tam 1 milyon gezegen devinebilir!
Ancak, biz Dünya benzeri gezegenlerin yıldızlara uygun mesafede döndüğünü varsayıyoruz. Kısacası, gezegenler ne çok uzak ne de çok yakın olabilir. Sadece yüzeyinde sıvı olmasına yetecek uzaklıkta bulunabilir. Bu uygun yörünge aralığına yaşanabilir bölge diyoruz. Öyle ki en tutucu tahminlere göre, bu gezegenlerin yıldızlara 140-200 milyon km mesafede dönmesi gerekiyor.
İlgili yazı: İnternetinizi Uçuracak En İyi 10 Modem
Kozmik atlıkarınca
Fransa’daki Bordeaux Gözlemevi’nden astrofizikçi Sean Raymond da bu yüzden 1 milyon gezegenden daha az iddialı bir yapay kara delik güneş sistemi tasarladı (!) ve kara delik çevresindeki yaşanabilir bölgede dönen toplam 550 Dünya benzeri gezegen hayal etti. Siz de bu çılgınlığı kozmik atlıkarınca olarak adlandırabilirsiniz.
Neden yaptı?
Bilim insanlarının işi gücü yok mu? Üniversiteden aldıkları maaşı buna mı harcıyorlar? Aynen öyle, ama işleri güçleri bu olduğu için: Marx’ın ünlü sözünü ve teknolojinin insan icadı olmadığını birlikte hatırlayalım:
1) Ekonomik üretim biçimleri değişince yönetim biçimleri değişir (özetle Marx). 2) Ekonomik üretim biçimleri teknolojiyle değişir. 3) Teknoloji hemen kâr sağlamayan temel bilim araştırmalarıyla gelişir ve 4) Teknoloji insan icadı olmadığı için hem politika hem de ekonomiden önce gelir.
Bu açıdan bakarsak Raymond’un niyetini anlıyoruz: Kepler uzay teleskopu ve diğer yer teleskoplarıyla bugüne dek keşfedilen binlerce öte gezegeni inceliyor. Dünya benzeri gezegenlere bakarak hangisinin yaşama elverişli olacağını anlamaya çalışıyor. Temel bilim yapıyor.
Gök mekaniği
Ünlü astronom Kepler göklerin bir ahengi olduğunu düşünüyordu. Bu bağlamda bir gezegenin hayata elverişli olması için yaşanabilir bölgede yer alması yeterli değil; çünkü yaşanabilir bölgenin sınırları o gezegenin atmosfer kimyası, atmosferin kalınlığı ve hatta yıldız sıcaklığına bağlı olarak değişiyor. Biz de bu yüzden standart ve genişletilmiş yaşanabilir bölge olmak üzere iki ayrı terim kullanıyoruz.
İlgili yazı: Lazer Füzyon Roketi Daedalus ile Yıldızlara Yolculuk
Göklerin müziği
Örneğin, Venüs aslında yaşanabilir bölgede yer alıyor; ama kabuğu ve atmosferinde yüksek oranda karbondioksit içerdiği için okyanusları buharlaştı: Kontrolsüz küresel ısınma sebebiyle Venüs, 462 derece yüzey sıcaklığıyla cehennem gibi bir gezegene dönüştü.
Nitekim Güneş’e ortalama 150 milyon km uzaklıktaki Dünya’yı bugünkü Venüs’ün yörüngesine çekersek (108 milyon km) yeryüzünün okyanuslarının da tıpkı 4 milyar yıl önceki Venüs gibi buharlaşacağını düşünebiliriz. Ancak bunu önlemenin bir yolu var: Karbondioksiti azaltmak.
Bir gezegenin atmosferinde karbondioksit miktarı Dünya’dan az ise o gezegen, kontrolsüz küresel ısınmaya yol açmadan, Güneş gibi bir yıldıza Dünya’dan çok daha yakın olabilir. Hatta bu yıldız Güneş yerine, sadece Satürn boyundaki ultra soğuk kırmızı cüce ise (minyatür yıldız); o gezegenin soğuktan donmamak için yıldıza Merkür’den bile yakın olması gerekir (30-40 milyon km).
İlgili yazı: Mobil İnternette Video İzleme Rehberi
Uzayda hayat arayışı
İşte bu yüzden, Raymond 550 gezegenli yapay kara delik güneş sistemi tasarlarken doğru yapıyor. Yıldız sistemlerindeki gezegen yörüngeleri ve dizilimlerinin teorik üst sınırlarını belirliyor. Dolayısıyla kara delik yörüngesine olabildiğince çok sayıda Güneş benzeri yıldız ve Dünya benzeri gezegen yerleştiriyor. Böylece hangi öte gezegenlerde hayat aramamız gerektiğini anlamaya çalışıyor.
Kendi sözleriyle anlatırsak: “Aşırı uçlardan yeni şeyler öğreneceğimizi düşünüyorum. Bunlar araştırma yaptığımız kutunun sınırlarıdır. İnşa ettiğim yeni kara delik sistemi de elimizdeki bilgilere göre tasarlayabileceğimiz en sıkı paket güneş sistemi. Hayal gücü ile bilimin harika bir karışımı.”
İlgili yazı: Konutlar İçin Ucuz Güneş Enerjisi Rehberi
Öyleyse kara delikten başlayalım
Evrende büyüklük açısından 3 tür kara delik biliyoruz: Yıldız kütleli, ara kütleli ve süper kütleli kara delikler. Yıldız kütleli kara delikler, süpernova halinde patlayarak yok olan yıldızların kendi üzerine çöken çekirdeklerinden oluşuyor.
Ara kütleli kara delikler, hiç patlamadan direkt çöken yıldızlar veya çarpışıp birleşerek büyüyen yıldız kütleli kara deliklerden oluşuyor. Süper kütleli kara delikler ise diğer iki türün yıllar boyunca çarpışarak yüzlerce, binlerce, milyonlarca ve nihayet milyarlarca Güneş kütleli dev kara deliklere dönüşmesiyle ortaya çıkıyor.
İlgili yazı: İnternette teknik takip ve gözetimi önleme rehberi
Dev sayılar, süper kara delikler
Bu yazının konusu olmayan, ama başlı başına ilginç bir konu olan teorik mikro kara delikleri saymazsak bizi ilgilendiren 4 şey şu: 1) Evrendeki kara delikler kendi çevresinde dönüyor. 2) Güneş’i alsak ve yerine aynı kütlede bir kara delik koysak Dünya’nın yörüngesi değişmezdi (tabii Güneş Sistemi soğuk ve karanlık bir yer olurdu).
3) Kara delik ne kadar çok şey yutarsa o kadar ağırlaşır ve ne kadar ağırlaşırsa o kadar büyük olur. Örneğin, Samanyolu’nun merkezindeki 4,4 milyon Güneş kütlesindeki kara deliğin çapı 23,6 milyon kilometre. Interstellar filmindeki 100 milyon Güneş kütleli Gargantua’nın çapı ise yaklaşık 150 milyon kilometre.
Ve 4) Raymond’un yaptığı gibi, 1 milyon kütleli bir süper kütleli kara delik alır ve bunun çevresine 75 milyon km mesafede dönen dokuz Güneş benzeri yıldız yerleştirirseniz hiçbir şey olmaz. Gayet güzel bir şekilde, gerdanlığa dizilmiş inci taneleri gibi kara delik çevresinde sakin sakin dönerler.
İlgili yazı: Kök Hücrelerle Körlük Tedavisi Ne Zaman Geliyor
Nasıl olur?
Süper kütleli kara deliklerin yüzey alanı çok büyük. Bu yüzden kendi çevresinde dönerken büyük girdaplara yol açmıyorlar. Aynı sebeple 75 milyon km mesafedeki yıldızları yutmaları, uzaya savurmaları veya gelgit etkisiyle parçalamaları söz konusu değil. Ayrıca sahip oldukları muazzam yerçekimi gücü sayesinde 9 yıldızın aynı yörüngede yan yana dönmesini sağlayabilirler!
İkincisi, bu yıldızlara uygun mesafede (140-200 milyon km arasında) 550 Dünya birkaç ardışık yörüngede art arda dönebilir. Nitekim Güneş Sistemi’ndeki her yörüngede bir gezegen dönüyor; çünkü Güneşimiz tabiatıyla 1 Güneş kütlesine sahip bulunuyor.
Ancak, 1 milyon Güneş kütlesindeki bir kara deliğin çevresinde ve aynı yörünge üzerinde onlarca Dünya yan yana dönebilir. Bu da 9 güneşe 140-200 milyon km mesafede toplam 550 Dünya benzeri gezegenin dönmesi demektir.
Raymond yaşanabilir yörüngelerdeki Dünya benzeri gezegenlerin içinde kaçının gök mekaniğine ve kompleks yörüngelere göre yaşama elverişli olduğunu bulursa teleskoplarımızı da o kadar verimli kullanacağız. Pahalı uzay teleskoplarıyla yanlış güneş sistemlerinde hayat arayarak vakit kaybetmek yerine, teleskoplarımızı uzayda hayat olasılığı en yüksek olan öte gezegenlere çevirebileceğiz.
İlgili yazı: Evrende Kaç Kara Delik Var ve Nerede?
Enteresan güneş sistemi
Raymond’un tasarladığı 550 gezegenli yapay kara delik güneş sistemi gerçekten çok ilginç bir yer. Örneğin yaşanabilir bölgenin kara deliğe yakın iç kenarında bulunan gezegenler, yörüngedeki bir turunu 1,6 günde ve dış kenarında 4,6 günde tamamlardı. Kısacası Dünya böyle bir kara delik sisteminin çevresinde dönüyor olsa 1 yıl yalnızca 3 gün sürerdi!
Ben de 43 yaşında değil, 5231 yaşında olurdum (ama gencecik 🙂 )! Kısacası uzay turizmi ve kozmetik açısından yapay kara delik güneş sistemlerinin geleceği var. Turistler “Raymond Sistemi”ne hem kara delik görmeye, hem de 50 yaşındayım ama daha bir milim kırışmadım demeye gidebilirler.
İlgili yazı: Stephen Hawking ve 4 Büyük Başarısı
Ay kadar yakın Dünyalar
Neredeyse Ay kadar yakın: Her ne kadar aynı yörüngedeki 65 gezegen birbirine milyonlarca kilometre uzakta dönecek olsa da ardışık iki yörüngede karşı karşıya hizalanan iki gezegenin uzaklığı, Ay-Dünya mesafesinin sadece iki katı olacak; yani yaklaşık 768 bin km. Özetle bu gezegenler Dünya boyunda ise gökte karşıdan geçen gezegenler de dolunayın iki katı büyüklüğünde olacak.
Haydi sayılarla oynayalım!
Diyelim ki 1 milyon Güneş kütleli bir kara deliğimiz var ve en tutucu tahminle yaşanabilir bölge yörünge diski de kara deliğin çevresindeki yıldızlara 140 ila 200 milyon km uzakta yer alıyor. Bu durumda kara delik çevresinde dönen Dünya benzeri bir gezegenin ortalama uzaklığı 170 milyon km’dir. Bu da gezegen yörüngesinin yarıçapına eşit oluyor.
Dolayısıyla dairesel yörüngenin uzunluğu (dairenin çevresi) 1 milyar 68 milyon km ediyor. Yaşanabilir bölgede ortalama 8 yörünge ve bu yörüngelerde toplam 550 gezegen olduğuna göre, her yörüngede ortalama 65-68 gezegen yer alıyor.
Öyleyse bir yörüngedeki gezegenlerin birbirine ortalama uzaklığı da yaklaşık 15,7 milyon km oluyor. Aslında her yörüngenin çapı farklı ve gezegenlerin yörüngeden çıkmaması için taşıyabileceği gezegen sayısı da farklı. Örneğin 150 milyon km yarıçaplı bir yörüngede ancak 42 Dünya kütleli gezegen olabilir.
Bu çok kalabalık bir güneş sistemi! Öyle ki bizim sistemimizde Dünya’ya en yakın gezegen Mars ve kızıl gezegen bize en fazla 54,6 milyon km’ye kadar yaklaşıyor. Nerede 54,6 milyon km, nerede 15,7 milyon km? Ancak, Raymond Sistemi’nin harikaları daha yeni başlıyor:
İlgili yazı: Çıplak Tekillik: Kara Deliklerin İçini Neden Göremiyoruz?
Acayip gündüzler
Ve pek garip geceler yaşayacağız: Bir kere sistemdeki 9 güneş, kara deliğe sadece 75 milyon km uzakta olduğu için gezegenlerden çok daha hızlı dönecek ve her 20 dakikada bir güneşlerden biri kara deliğin arkasında kalacak. Kara deliğin güçlü yerçekimi alanı da arkadaki yıldızın ışığını kara delik çevresinde bir halka gibi bükecek (tıpkı Interstellar filmindeki Gargantua’nun mercek etkisi gibi).
Hormonlu Tatooine
Star Wars filmlerindeki iki güneşli Tatooine gezegenini bilirsiniz. Raymond Sistemi’ndeki gezegenlerin göğünde ise 9 güneş olacak ve bunların bir kısmı kara deliğin arkasında kalacağı için gökyüzünde farklı şekillerde çarpılan ışık halkaları oluşturacak: bazısı kulak şekilli, bazısı yüzük şekilli.
Bin bir gece masallarından daha gizemli geceler de kara delikten nasibini alacak. Kara delik arka plandaki yıldızların ışığını bükecek. Böylece kara deliğe yakın olan yıldızların ışığı kırmızıya ve uzak olan yıldızların ışığı maviye kayacak. Bunların bir kısmı da pırıltılı noktalar olarak değil, uzamış çizgiler halinde görülecek.
İlgili yazı: Kara delikler ne kadar büyük ve elektron kara delik mi?
Maksimum kapasite
Nasıl ki bir otobüsün taşıyabileceği yolcu sayısının bir sınırı var, 9 yıldızlı yapay kara delik güneş sisteminin içereceği gezegen sayısının da bir sınırı var. Dünya benzeri hayata elverişli gezegenleri bir yana bırakırsak Raymond Sistemi 400 yörünge ve her yörüngede 2500 gezegen olmak üzere, toplam 1 milyon gezegen barındırabilir!
Neden olsun?
Neden olmasın? Gelişmiş uygarlıklar bu tür aşırı güneş sistemlerini birer sanat eseri veya reklam aracı olarak görebilirler. Belki de başka galaksilere göç etmeden önce, kendilerinden sonra gelecek olan uygarlıklara biz eskiden buradaydık diye mesaj vermek isteyebilirler.
Samanyolu galaksisinde bu tür yapay sistemler varsa 100 yıl içinde bulacağımızdan emin olabilirsiniz. Teleskop teknolojisi hızla gelişiyor. Ayrıca yerçekimi ve yıldız simülasyonları, galaksimizde gizlenebilecek bu tür süper güneş sistemlerini dolaylı yollardan ele verecektir.
Nitekim 1 milyon güneş kütleli bir kara delik, güçlü yerçekimi sayesinde galaksinin her yerinden fark edilir! Bu sebeple Samanyolu’nda bu tür yapılar olmadığını biliyoruz. Ancak, bir yıldız ve kara deliğin çevresinde dönen 5 yaşanabilir gezegen gibi daha mütevazı kozmik uzaylı anıtları da olabilir.
Örneğin Disney şirketi Lucasfilm’i satın aldıktan sonra paralel evrene şutlanan Star Wars: Legends serisindeki Corellia yıldız sistemi böyle bir yapıydı. Corell yıldızının çevresinde dönen 5 gezegende yaşam vardı. Luke Skywalker ve Corellia doğumlu Han Solo, bu sistemin Eski Cumhuriyet’ten önce var olan bir süper uygarlığın eseri olduğunu düşünüyordu.
İlgili yazı: Stephen Hawking Evren Sonsuz Değil Dedi
En çılgın kara delik sistemi
Raymond bu noktadan sonra bilimin sınırlarını zorlamaya başlıyor ve bu kez de kara delikten 450 milyon km uzakta dönen tam 36 Güneş benzeri yıldız hayal ediyor. İşte bu sistemdeki dünyalar her yönden ışık alacaktır.
Öyle ki Asimov’un ünlü Nightfall öyküsündeki Kalgash gezegenine benzer şekilde, bunlarda hiç gece olmayacaktır (Gerçi Kalgash’da 2000 yılda bir gece oluyor ve çıldıran uzaylılar da her 2000 yılda kendi uygarlığını yok ediyordu). Tabii güneşlerin hiç batmadığı bir gezegenin hayata izin vermeyecek kadar sıcak olacağını da belirtmek gerekiyor.
Her durumda komşu yörüngelerde dönen iki gezegen, hep birbirine Ay-Dünya uzaklığının onda biri, yani 38 bin km kadar yakın olacaklar. Böylece gökyüzünde dolunayın 40 katı kadar (yani gözünüze kol boyu uzakta tutacağınız bir laptop kadar) büyük görünecekler.
Tabii bu senaryoda gezegenler de yörüngeden savrulmamak için kara deliğe çok yakın dönecekler ve kara delik çevresindeki turlarını sadece 9 saatte tamamlayacaklar.
İlgili yazı: James Webb Uzay Teleskopu Evrende Neler Keşfedecek?
En kalabalık güneş sistemi
Böyle bir sistem sadece en kalabalık değil, aynı zamanda hayatın temposunun en yüksek olduğu güneş sistemi olur.
Düşünün! Bu dünyalarda güneş hiç batmıyor ve hepsi de çılgın bir hızda deviniyor. Her birinin göğünde farklı boylarda görünen binlerce komşu gezegen kozmik bir dünyalar geçidi oluşturuyor. Bunlar tıpkı uzun bir tren katarı gibi, art arda fırıl fırıl dönüyor.
Neyse ki insan gözünün diğer 999.999 bin gezegenin tamamını gökte görmesi imkansız: Bunların yarısı durduğunuz yarıkürenin arkasında kalacak.
Dahası, 9 güneşin o an için gökte olan 5-6 tanesi gözünüzü alacak ve en yakın dünyalar dışındaki gezegenleri görmenizi engelleyecek. Tabii ezeli parlak gün ışığında sürekli güneş gözlüğü takmak zorunda kalacaksınız!
İlgili yazı: Evren Neden Kara Delik Olmadı?
Görelilik teorisi çılgınlığı
Bu tür bir sistemde gezegenlerin kara deliğin çevresinde ışık hızının yüzde 10’uyla döneceğini de unutmayalım: Öyle ki iç yörüngelerdeki gezegenlerde zaman, dış gezegenlere göre daha yavaş geçecek. Bu yüzden iç gezegenlerdeki insanlar dış gezegenlere göre daha yavaş yaşlanacaklar.
Tabii farklı yörüngelerdeki gezegenler birbirine göre o kadar hızlı dönecek ki (ışık hızının yüzde 10’u ve hele ters yönlerde dönüyorlarsa yüzde 20’si) insanlar da bu gezegenlere ancak ışık hızının yüzde 12’sine erişebilen nükleer füzyon motorlu uzay gemileriyle gidebilecekler.
Elbette bu tür uzay gemileri, insanlara zarar vermemek için 3-4 yıllık bir sürede yavaş yavaş hızlanacak. Bu sebeple de bir gezegenden yola çıktıkları zaman ancak belirli yörüngelere ulaşabilecekler. Üstelik bu yörüngelerde üzerinde sadece belirli gezegenlere erişebilecekler (yola çıktıkları dünyaya uygun açısal hızlarda dönen gezegenlere).
Diğer gezegenler ise füzyon roketlerinin bile ulaşamayacağı kadar hızlı dönüyor olacak. Özellikle de kara deliğe en yakın yörüngede dönen bir gezegenden yola çıkıyorsanız o yörünge üzerindeki bazı gezegenlere Daedalus modeli süper füzyon roketleriyle bile ulaşamayacaksınız. Belki bunlara gitmek için Avatar filmindeki antimadde roketleri gerekecek.
Uzay turizmi
Kısacası 1 milyon gezegenli yapay kara delik sistemlerinde komşu gezegenlere gitmek çok zor olacak. Uzay turizmi de sadece bu dünyaların yörüngesindeki uydulara gidip gelmekle sınırlı olacak. Doğrusu sektörü baltalayan bir durum. 🙂
İlgili yazı: Dünya’dan 2 Kat Büyük Elmas Gezegenler
Aynı yörüngede yolculuk kolay
Ancak, bir yörüngedeki 42-68 gezegenin birbirine sabit uzaklıkta olduğunu unutmayalım. Dolayısıyla birbirine 15-20 milyon km uzakta yer alan bu gezegenler arasında roketle yolculuk etmeye bile gerek yok.
Bunun yerine uzay asansörleri inşa edebilir ve bütün gezegenleri birbirine karbon nanotüplerden örülen 30-40 asansör kablosuyla bağlayabiliriz. Böylece gezegenlerin halkaya inci taneleri gibi dizildiği bir kozmik gerdanlık imal etmiş oluruz.
İlgili yazı: Yakıtsız Çalışan Devridaim Roketi EmDrive Test Edildi
Halka dünyalar inşa edelim
Nitekim Kara Delik Bombası ile Dyson Küresi yazılarında, bir yıldızı kuşak gibi saran halka dünyalardan söz etmiştim (Larry Niven’in Halka Dünya romanları ve Halo video oyunlarında anlatılan bu dev halkaların iç yüzeyi kararlar ve denizlerle kaplı oluyor).
Öyleyse 1 milyon gezegenli yapay kara delik güneş sisteminde yer alan ve aynı yörüngede dönen bütün gezegenleri uzay asansörüyle birbirine bağlarsak bu tür halka dünyalar inşa etmiş oluruz.
Peki dünya dışı uygarlıklar gerçekten de 1 milyon gezegenli yapay kara delik güneş sistemi inşa etmiş olabilir mi? Aslında bunu biz de yapabiliriz: Yerçekimini açıklayan görelilik teorisiyle kuantum fiziğini birleştiren bir kuantum kütleçekim kuramı geliştirirsek ve anti yerçekimi üretirsek neden olmasın?
O zaman koca dünyaları yerinden oynatmak ve solucandeliğinden geçirerek süper kütleli kara deliklerin çevresindeki yörüngelere yerleştirmek mümkün olur.
Tabii keşfetmek başka
Gidip görmek başka: Peki Samanyolu Galaksisi’nde bu tür kozmik uzay anıtları varsa bunlara bir insan ömrü içerisinde gidebilir miyiz? Onu da bilimin sınırlarını zorlayan NASA’dan Warp Drive projesi yazısında okuyabilirsiniz. Sonuçta son sınır gökyüzüdür!
